رسوای دل ...

 

 

 

به بوی تو دلاویزم ولیکن

نشان گل در این صحرا عیان نیست

 

تبسم بر لبان غنچه خشکید

از این رو صوت بلبل در جهان نیست

 

تمام قطره ها افتاد از ابر

ز سرسبزی بستان جز خزان نیست

 

تو مینای دلم بودی و رفتی

دگر از شادی جان یک نشان نیست

 

نگفتم کفر از درد فراقت

چو خواهم راه پیمایم! توان نیست

 

بدان ای عشق گر یک سویه هستی

مرا با تو دگر کار گران نیست

 

کنون فاش است این راز جدائی

که  رسوائی چو من اندر جهان نیست

 

 

 

 

حروف بیدار ...

 

 

 

قدر دو جهان نیست مکافات زمانی

دست عجل اید به در و موقع رفتن

 

وای است به حالت که در این لحظه اخر

محتاج به برگشتن یک ثانیه باشی

 

دریاب در این لحظه دوران ثمری را

تا حسرت دیروز نباشد دم اخر

 

 

 

 

نامه عشق ...

 

 

 

به بیماری نویسم نامه عشق

سلامٌ فیهِ حتی مطلع العشق

 

درود بیکران در سطر اول

کلام اخر سطرم بود عشق

 

 

 

 

 

روشنائی تا من ...

 

 

 

سپیدی

 

در دور دست [ و من ]

 

بر خط سیاه ایستاده ام

 

فاصله یک دشت است

 

تا روشنائی